Al krijg ik massa’s muziek uit alle hoeken van de wereld te beluisteren, ik kan er niet omheen, dat het immense China een beetje een blinde vlek blijft. Hoe dat komt, weet ik niet, maar het kan toch niet anders of ook daar moet mooie muziek gemaakt worden?Die aanname zie ik dezer dagen kracht bijgezet worden doordat ik een aantal draaibeurten mocht geven aan deze “zijdeklanken”, dat tot bij ons komt via het bijzondere Engelse Arc Music-label, dat, zo lijkt het, over enkele zo goed als onuitputtelijke bronnen beschikt.

Neem nu deze CD, die er kwam in de context van het London International Guqin festival van 2018. De guqin is de Chinese citer en Li Xiangting wordt algemeen aangesproken als “Master Li”, vanwege zijn meesterschap op het instrument. Letterlijk honderden mensen heeft hij opgeleid en eentje daarvan is Cheng Yu, met wie hij op dat festival samen optrad. Zij is intussen geëvolueerd tot een ware grootheid op de pipa, wat dan weer de Chinese variant van de luit is. Om beurten spelen ze op deze plaat dertien melodieën, deels traditioneel en vaak eeuwenoud, deels geïmproviseerd en dus nagelnieuw. Het vraagt best wel wat moeite van de luisteraar om de hele rit van 65 minuten in één keer uit te rijden, maar die moeite levert aardig wat schoonheid op. Heel vaak gaat het om trage, mijmerende melodieën, waarover je in het heldere inlegboekje één en ander te weten komt.

Als je enkel volgt wat je oren waarnemen, kun je er niet omheen: hier zijn twee virtuozen aan het werk, die je, ook al zie je hen niet aan het werk, duidelijk maken welke technische hoogstandjes ze in de vingers hebben, die een op zich simpele melodie tot leven kunnen brengen: vibrato’s, arpeggio’s, glissandi en meer van dat fraais volgen elkaar in ijltempo op, zodat je een beeldrijke muziek binnen krijgt. Je denkt als vanzelf aan kleuren, aan landschappen, aan films aan…zonder dat je daar iets voor hoeft te doen. Het is natuurlijk best mogelijk dat je verbeelding een heel andere richting uitgaat dan de muzikanten voor ogen hadden, maar dat is helemaal niet erg. Het is dan ook helemaal niet toevallig dat deze muziek de soundtrack werd bij meditatiesessies en dergelijke: deze muziek zet je namelijk aan het denken, aan het mijmeren en dat is iets, waar we in ons dagelijkse, jachtige bestaan, niet zelden te weinig ruimte voor vrijmaken.

Ik ga mezelf hier niet promoveren tot kenner, maar, sinds ik de plaat een aantal keren draaide en beluisterde, begin ik, beetje bij beetje, een aantal schema’s en formules te onderkennen en help ik mezelf geloven dat ik stilaan begrijp waar het om draait. Dat lijkt me een aardig begin te zijn en tot ik helemaal zeker ben van mijn stuk, stel ik mezelf tevreden met de onmiskenbare kracht, die van deze muziek uitgaat. U moest zelf maar eens gaan luisteren!

(Dani Heyvaert)